De Olympische Winterspelen in Stotji zijn voorbij en Nederland kan trots en verheugd kijken op deze mega-evenement wat historisch is voor ons land met een record aantal medailles, eindigend 5e in de medaillespiegel. Interviewer Mart Smeets was gedurende de Winterspelen dagelijks te zien bij Pauw & Witteman om de sportdag te verslaan. Op 24 februari schoof hij aan tafel om terug te blikken op deze Spelen. Eén van de andere gasten was schaatster Carien Kleibeuke die op 35 jarige leeftijd op spectaculaire wijze brons wist te winnen. Even werd er ook gesproken over de poging van haar collega Gretha Smith die een startbewijs voor Turijn van Kleibeuke wilde kopen in 2006. Na haar melding bij de schaatsbond kreeg ze te horen dat ze moest zwijgen en ook de NOS heeft een tijdje gewacht alvorens het schandaal te publiceren. Op de vraag van Jeroen Pauw wat journalisten dan hun taak om deze 'gesloten werelden' openbaar te maken, kunnen doen zei Smeets dat dat moeilijk is. Hoe heeft Smeets de affaire rond Armstrong ook alweer zelf verslaan?
Waarom Smeets van Armstrongs' doping-gebruik had moeten weten
Laten we een terugblik werpen op de relatie Smeets-Armstrong. Sportcommentator Mart Smeets jaren lang innige banden met deze renner ontwikkelde. Al in 1992 kwam hij bij Armstrong thuis in Austin, Texas. Sindsdien heeft Smeets meerdere malen uitvoerig gesproken met de renner. Hij kende Armstrong dus al voor zijn ziekte en maakte ook van nabij zijn comeback mee, evenals bij de oprichting van zijn bekende stichting Livestrong en deze relatie duurde voort tot zijn dagen waren geteld als renner. De eerste keer dat Armstrong betrapt was voor doping gebruik was bij zijn comeback in 1999. Hier werd hij gespot met de verboden middel cortisol. Hij kwam er makkelijk mee weg door te verklaren dat hij dit tegen zadelpijn gebruikte. Dit moet een punt zijn geweest voor menigeen journalist, inclusief Smeets, om op zijn minst Armstrong kritisch te volgen.
De tweede keer deed zich voort in 2004 toen de Ierse journalist David Walsh één van de weinigen die al in beweerde dat Armstrong doping gebruikte, wat hij vakkundig heeft onderlegd in zijn boek L.A. Confidentiel Les Secrets de Lance Armstrong. In dit boek heeft hij een aantal cruciale getuigen geïnterviewd die later zijn overgenomen in het rapport van de Amerikaanse anti dopingautoriteit USADA die overdonderende bewijzen leverden voor Armstrong's 'meest succesvolle dopingprogramma uit de geschiedenis van de sport' en zodoende het UCI, de wielerorganisatie, in de koude kleren liet zitten aangezien deze taak eerder bij het UCI lag en hiermee kwam ook het falend beleid van het UCI tevoorschijn. Het beleid was eigenlijk erop gericht om het doping gebruik te coveren. Verantwoordelijke voor dit beleid was de Nederlandse voorzitter Hein Verbruggen die deze functie bekleedde van 1991 tot 2005. De derde keer dat Smeets' wenkbrauwen had moeten fronzen was in 2005 toen Verbruggen vertelde in een opmerkelijke interview met Smeets dat het UCI geld had aangenomen van Armstrong om dit te investeren in 'anti-doping materiaal'. Want, zo zei Verbruggen, "het is heel duur". Een kritisch journalist zou vragen of het wel ethisch is of een wielerorganisatie die neutraal hoort te zijn, geld mag aannemen van een sporter, maar daarentegen zei Smeets dit 'bijzonder' te vinden. Inmiddels is bekend dat deze Verbruggen steekpenningen heeft aangenomen, zo is gebleken uit een BBC onderzoek in 2008. En ook Armstrong zelf zegt Verbruggen gedurende zijn voorzitterschap het doping-gebruik van hem binnenskamers heeft gehouden.
Het hoogtepunt van Smeets naïviteit deed zich voort in 2011 met zijn boek de Lance-Factor. Ook toen er al hardnekkige geruchten zich voordeden over het dopinggebruik van Armstrong, bleef Smeets volhouden dat deze renner 'clean' is. Misschien nog verbazingwekkender is dat het boek in 2012 is genomineerd voor het NS Publiekprijs. Om twee voor twaalf heeft deze journalist onwaardig persoon dan ook zijn boek teruggetrokken voor de nominatie.
Het is niet alleen Mart Smeets, maar ook andere journalisten in binnen- en buitenland die schromelijk tekort schoten met verslaggeving. Een journalist hoort immers kritisch te zijn, maar in het Armstrong-schandaal hebben de gevestigde media het doping-gebruik en daarmee dit systeem verdedigd, net zoals het UCI heeft gedaan. Wel moet vermeld worden dat er ook journalisten waren die dit kritisch volgden zoals David Walsh en de Nederlander Mark Belinfante. Waarom heeft de journalistiek zo gefaald in hun essentiële taak? Het is moeilijk te zeggen maar de Italiaanse filosoof Antionio Gramsci had hier een theorie over. De media horen een tegenwicht voor de gevestigde orde te zijn maar feitelijk delen de gevestigde orde en de media hetzelfde wereldbeeld en maken de media deel uit van de gevestigde orde.
Nu Armstrong zelf zijn dopinggebruik heeft toegegeven zei Smeets op een vraag van een journalist wat hij tegen Armstrong te zeggen heeft, het antwoord was ironisch maar grappig: "You fucking liar".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten